آمادگی قبل از بارداری (4)

 غالب اوقات تنها اتفاقی که در کوتاه مدت می افتد این است که اختلافات پنهان می شود و به صورت خیلی بدتری، در جای دیگر سرباز می زند و بیرون می آید و متأسفانه مسائل و مشکلات تازه ای را موجب می شود . بنابراین به هیچ وجه و تحت هیچ شرایطی داشتن فرزند دوای هیچ دردی نیست .

 دوم-متأسفانه برخی از اوقات حتی وقتی افراد بیمارمیشوند و مشکلاتی پیدا می کنند به آن ها توصیه می شودکه ازدواج کنند و یا صاحب فرزند شوند. در حالیکه وقتی خود افراد نتوانستند مسائل و مشکلاتشان را حل کنند ، یا روابطشان را بهبود بخشند ، با آمدن موجود دیگر به زندگیشان می توانند کاملا تعادل نسبی برقرار شده را هم ، برهم بزنند. بنابراین هرگز به چنین پیامی توجه نکنید که" بچه بیاورید مسائلتان حل میشود، یا عشق به وجود می آید و محبت تازه ای ایجاد می شود" . هیچ مطالعه و مشاهده ای چنین نظری را تایید نمی کند.

سوم-برخی از اوقات ما به این دلیل فرزند می آوریم که مایل هستیم خودمان را مجبور کنیم که در رابطه ای بمانیم ، چون فکر جدایی به سرمان می زند، و یا احتمالا به افراد دیگری فکر می کنیم و میخواهیم با آوردن فرزند به نوعی خودمان را کنترل کنیم، و نوع دیگرش این است که همسرمان را کنترل کنیم ، احساس می کنیم که او از زندگی راضی نیست و بهانه می گیرد یا حوصله اش سر رفته واحتمالا فکر جدایی دارد، بنابراین فکر می کنیم که با آوردن فرزند اوضاع بهتر می شود ، تا جایی که در برخی از خانواده ها این عقیده وجود دارد که " بچه  میخی است که در چادر کوبیده می شود وآن را از طوفان های  صحرا حفظ میکند. اما واقعیت این است که فرزندان ما مسئول  نگهبانی روابط ما و یا بهتر کردن آن نیستند بلکه این ما هستیم که باید با عشق و محبت و آگاهی این وظیفه را به عهده بگیریم.

 و بالاخره مورد دیگر زمانی است که ما به عنوان زن و شوهر ممکن است نخواهیم صاحب فرزند شویم ، اما پدر و مادر و اطرافیان با این عنوان که  ما آرزوی دیدن نوه هایمان را داریم و یا ما در پایان  زندگی مان تنها امید و دلخوشی مان چنین و چنان است ، ما را تحت فشار می گذارند و متأسفانه با وجودی که ما آماده نیستیم تن به چنین کاری می دهیم و احتمالا بعدا با مسائل و مشکلاتی روبه رو می شویم و می توانیم به فرزندان هم آسیب بسیار وارد کنیم. به همین جهت است که تا شرایط کاملا فراهم نیست و زن و شوهر با تمام وجودشان، آشکار و مشخص اعلام نکرده اند که مایل به داشتن فرزند هستند ، داشتن فرزند و یا فکر آن نه تنها می تواند خدمتی به ما نباشد احتمالا می تواند خیانتی برای فرزندان ما باشد.

سن  مناسب برای فرزند دار شدن برای زن بین بیست تا سی و پنج سالگی است و برای مرد بیست تا پنجاه سال خواهد بود. توصیه این است که جز در شرایط استثنائی (مثل بالا رفتن سن )، زن و شوهر حتما باید یک سال تأمل کنند و بعد از آن به موضوع فرزند به صورت جدی بیندیشند. این که به مجرد ازدواج صاحب فرزندی بشویم اشتباه بزرگی است زیرا زن و شوهر که در گذشته پسر و دختر بودند ، ابتدا باید نوعی زن و مرد بشوند و بعد مسائل و مشکلات خودشان را حل کنند و آمادگی لازم را به جهت داشتن فرزند در خودشان به وجود بیاورند و مطمئن شوند که مسئله ای وجود ندارد که با آمدن فرزند احتمالا افزایش پیدا کند و یا گرفتاری های تازه ای را موجب شود.

در مورد تعداد فرزندان پیشنهاد می شود بیش از 2 فرزند داشته باشند، زیرا تک فرزندی مسائل و مشکلاتی را به وجود می آورد. بهترین فاصله بین فرزندان بین بیست تا سی ماه و در شرایط خاص تا سی و پنج ماهگی است . در صورت امکان بهتر است که فاصله ی بچه ها از سه سال نگذرد. و بالاخره بهتر است که یک نفر و ترجیحا مادر تا دو یا سه سالگی فرزندش کنار آن ها باشد ، در نتیجه مادر باید خود را برای احتمالا 4 تا 6 سال ماندن در خانه و مواظبت دو یا سه فرزندی که مایل است داشته باشد آماده کند.

والدین به ازای هریک ساعتی که در ابتدای زندگی فرزندانشان وقت می گذارند ، صدها بلکه هزاران ساعت به خوشبختی و سلامت فرزندان کمک می کنند و هر یک ساعتی که در ابتدا کم بگذارند متأسفانه در آینده صدها ساعت را برای جبرانش باید مصرف کنند. به همین جهت است که اگر خود را برای مراقبت و مواظبت کامل از فرزندان توسط خودتان با همکاری همسرتان و یک همراه مهربان آماده کنید آینده بهتری برای خانواده خود خواهید ساخت.