آیا این وابستگی حل شدنی است؟
خبر خوب این است که این اختلال کاملا قابل درمان بوده و راههایی برای برون رفت از این مشکل وجود دارد. قدم به قدم با ما همراه باشید:
یک تنهایی دو دقیقه ای
در نخستین قدم باید جدایی های مقطعی، در حد 2 یا5 دقیقه را تجربه کنید.
اگر والدینی هستید که تمام مدت کودک تان به شما چسبیده است،
از نزدیکان یا اقوام بخواهید که زمان کوتاهی را در یک اتاق با کودک تنها بمانند.
شما برای کودک تان توضیح دهید که 5دقیقه او را با آن شخص تنها می گذارید و بعد از 5 دقیقه برمی گردید.
روشن است که در مراحل اولیه، کار سخت پیش می رود اما به مرور زمان کودک عادت می کند.
نکته قابل توجه در این روش این است که شما هرگز نباید دیر کنید.
تهدید نکنید
هرگز با کودکی که دارای اختلال وابستگی و اضطراب جدایی است، با خشونت رفتار نکنید
و او را با شدت فیزیکی یا عاطفی از خود دور نکنید.
هرگونه فریاد و جار و جنجالی او را بیمار و افسرده و گوشه گیرتر می کند.
مراحل جدایی و بازیابی استقلال را به مرور و با صبر و حوصله انجام دهید،
کودک را ناگهانی و برای مدت زمان زیاد از خود جدا و رها نسازید.
جایگزین های دوست داشتنی برایش درنظر بگیرید؛
به طور مثال او را با دوستان و همسالان و اسباب بازی های موردعلاقه اش تنها بگذارید.
هرگز کودک را تهدید به ترک کردن نکنید بلکه با جملاتی که حس اعتماد و امنیت به او می دهد دلگرمش کنید
قایم باشک بازی کنید
بازی های مؤثر را امتحان کنید؛
به طور مثال می توانید با کودکان کم و سن و سال تر بازی قایم باشک را اجرا کنید.
او در این بازی یاد می گیرد که شما پس از غیبت بازمی گردید و دوباره با او خواهید بود.
برای اینکه بهتر با احساسات منفی کودک که در مورد عدم حضور شما دارد آشنا شوید
از او بخواهید که یک نقاشی از آنچه هنگام جدایی از شما حس می کند، بکشد و بعد آن را برایتان توضیح دهد.
در این روش او احساسش را با شما شریک خواهد شد.
پس شما نیز در این تجربه به او یادآور شوید که احساسش را درک می کنید.
مسئولیت های ریز و کوچک به او بسپارید و در ازای انجام هرکدام از آنها او را تشویق کنید
و نشان دهید که چقدر خوشحالید که او از پس کارهای خود برمی آید.
هرگز او را به دلیل اضطراب و عدم توانایی ارتباط مؤثر با دیگران سرزنش و شماتت نکنید.
در عین حال حواستان باشد که کودکتان را با دیگر بچه ها مقایسه نکنید.